Γράφοντας δίπλα στη θάλασσα - Writing near the sea

Ένα ερωτικό ποίημα, γραμμένο πριν από 1500 χρόνια, σε μία όαση, στην τοχαρική γλώσσα, από έναν ινδοευρωπαϊκό λαό, στη σημερινή Ανατολική Κίνα. "Για χίλια χρόνια όμως,  θα λέτε αυτή την ιστορία που σας ανακοινώνω, Ως τώρα δεν υπήρχε άνθρωπος πιο αγαπητός σε μένα. Ομοίως στο εξής δεν θα υπάρξει κανένας πιο αγαπητός σε μένα από σένα. Αγάπη για σένα, στοργή για σένα - ανάσα εσύ κάθε ζωής - και δεν θα σταματήσουν όσο διαρκεί η ζωή. III. Έτσι σκεφτόμουν πάντα: "Θα ζήσω όμορφα, για όλη μου τη ζωή, με έναν εραστή: χωρίς τίποτε αναγκαστικό, χωρίς την εξαπάτηση." Μόνο ο θεός της Μοίρας γνώριζε αυτήν τη σκέψη. Έτσι προκάλεσε διαμάχη. άρπαξε την καρδιά μου από σένα. Σε οδήγησε μακρυά. με χώρισες με έκανε να συμμετάσχω σε όλες τις θλίψεις και πήρε την παρηγοριά που ήσουν. ...  ζωή, ψυχή μου και καρδιά όλες τις μέρες". Πηγή: https://languagelog.ldc.upenn.edu/nll/?p=46597&utm_source=rss&utm_medium=rss&utm_campaign=tocharian-love-poem Μικρή πριγκίπισσα της...

Θέλησα να γράψω ύστερα από χρόνια. Να γράψω εννοώ, πραγματικά. Ατενίζοντας το χρόνο ξανά, με τα νεανικά μου μάτια. Τότε που το μέλλον, ήταν μικρό και εφήμερο, γιατί το παρελθόν ήταν μικρότερο και εφήμερο, βατό, άμορφο και πολυδύναμο κι εκείνο. Να γράψω για τα ουσιώδη, καθώς το όνειρο, η ενατένιση, η πίστη, η νεανική ορμή μέσα στο χρόνο που θα διανυθεί, είναι από μόνα τους ζωή για την ψυχή και το κορμί ακόμη και του πιο γερού στο χρόνο και πολύπειρου ανθρώπου. Αν και εργάζομαι για χρόνια με αλγορίθμους και κατευθυντήριες οδηγίες, με διαγράμματα, με χάρτες και άτλαντες, κάθε φορά γίνομαι ένα παιδί, που ξεκινά από το μηδέν, με ένα μολυβάκι. Σαν την πεντάμηνη πια κόρη μου αύριο, που σήμερα, όπως  συνειδητοποίησα ενώ έγραφα, γυρνώντας για λίγο στο πιο ολόκληρο μέρος της ζωής, έχει τα γενέθλια της. Έτσι και τώρα, αρχίζω πάλι, από τον δρόμο της ατομικής γραφής, εκείνης που δεν γράφεται για να εκτεθεί διαρκώς αλλά θα προσκαλέσει, από τον ατομικό ύφαλο, που εύκολα, με μια μικρή λωρίδα άμμου...