Απατηλό ή Αποκεκαλυμμένο Καλοκαίρι

 Αυτό τον καιρό στη σκέψη μου υπάρχει υπόρρητα ένα αίσθημα απώλειας και ματαιότητας. Όχι κατάθλιψης, μα μίας ελληνικής αποτυχίας που αποκαλύφθηκε αργά για να προλάβουμε τις συνέπειες της. Αν και ήταν μία αποτυχία που μελαγχολικά την βλέπαμε προδιαγεγραμμένη, όσοι συνδέσαμε την παραμονή μας εδώ με μία ελπίδα για συμμετοχή σε μία κοινή βελτίωση στο μέλλον.. Αυτό είναι ένα παράδοξο αντιφατικό στοιχείο προς τον κόσμο που απέναντι φωτογραφίζει το ηλιοβασίλεμα ενώ πια έχει μπει το καλοκαίρι. 

Είναι σε αντίφαση τόσο με τις προγνώσεις καταστροφής των αριστερών στοχαστών και αρθογράφων, αν και ο όρος στοχαστής είναι κάπως καταχρηστικός σήμερα στην Ελλάδα, όσο και με την γραφική αισιοδοξία των τελευταίων οπαδών του τρέχοντος νεοελληνικού φιλελευθερισμού. Αντίφαση διότι η μελαγχολία υπάρχει εδώ και 40 χρόνια και δεν περίμενε τις οιμωγες των αντιπάλων του συστήματος από αριστερά και δεξιά. Οι ίδιες οι οιμωγές, που αναπαράγουν μονόπλευρα στερεότυπα της μίας ή της άλλης πλευράς για την πραγματικότητα, είναι μέρος του αδιεξόδου.

Παρόλα αυτά η χώρα θα συνεχίσει. Όχι απλά στη μορφή υπολειμμάτων, αλλα σε αυτή την ευχάριστη ενδιάμεση κατάσταση, με γειτονιές που κατοικούνται από εκατομμύρια δεκτικούς στη μετριότητα, μία Ελλάδα που ξαναγυρνάει στη δεκαετία του 70, βυθισμένη στην αδράνεια, στον επιούσιο και στην ψευδαίσθηση της απόλαυσης. Κάποιοι πάντα θα ξεχωρίζουν, αλλά το σύνολο θα παραμείνει υποβαθμισμένο. 

Για όσους συνήθισαν να επιπλέον επάνω σε αυτά τα εκατομμύρια, αυτό είναι μία κανονικότητα. Για όσους βλέπουμε τι μπορεί να σημαίνει αυτό, είναι απλά μία κούραση: αν οι άνθρωποι δεν θέλουν να σκεφτούν, δεν υπάρχει τίποτε στον κόσμο που να μπορέσει να το κάνει.  Η χώρα, όπως κάποτε κάποιες πόλεις, πέρασε την χάρισάμενη εποχή της. Τυχεροί όσοι την γευτήκαμε. Όσοι είμαστε ικανοί να ανασύρουμε ευτυχία, οθωμότητα και αυθορμητισμό, που έχουν ένα νόημα να τα θυμόμαστε και για το μέλλον: ο ήλιος και η θάλασσα είναι αντιδοτα στην ψηφιακή παραμόρφωση του ανθρώπου.

Και ίσως τελικά αυτό που βιαζόμαστε να ονομάσουμε μετριότητα και παρακμή, θα είναι αύριο, βοήθεια της τεχνολογίας, μία σχεδόν ιδανική κατάσταση του βίου, όταν παρέχει τα βασικά σε κάθε άνθρωπο.