Στην αρχή, ήταν το Όνειρο και το Όνειρο ήταν προς την Αγάπη και η Αγάπη ήταν ο Κόσμος ολόκληρος και πλήρης

Θέλησα να γράψω ύστερα από χρόνια. Να γράψω εννοώ, πραγματικά. Ατενίζοντας το χρόνο ξανά, με τα νεανικά μου μάτια. Τότε που το μέλλον, ήταν μικρό και εφήμερο, γιατί το παρελθόν ήταν μικρότερο και εφήμερο, βατό, άμορφο και πολυδύναμο κι εκείνο. Να γράψω για τα ουσιώδη, καθώς το όνειρο, η ενατένιση, η πίστη, η νεανική ορμή μέσα στο χρόνο που θα διανυθεί, είναι από μόνα τους ζωή για την ψυχή και το κορμί ακόμη και του πιο γερού στο χρόνο και πολύπειρου ανθρώπου. Αν και εργάζομαι για χρόνια με αλγορίθμους και κατευθυντήριες οδηγίες, με διαγράμματα, με χάρτες και άτλαντες, κάθε φορά γίνομαι ένα παιδί, που ξεκινά από το μηδέν, με ένα μολυβάκι. Σαν την πεντάμηνη πια κόρη μου αύριο, που σήμερα, όπως  συνειδητοποίησα ενώ έγραφα, γυρνώντας για λίγο στο πιο ολόκληρο μέρος της ζωής, έχει τα γενέθλια της. Έτσι και τώρα, αρχίζω πάλι, από τον δρόμο της ατομικής γραφής, εκείνης που δεν γράφεται για να εκτεθεί διαρκώς αλλά θα προσκαλέσει, από τον ατομικό ύφαλο, που εύκολα, με μια μικρή λωρίδα άμμου ορατή τις πιο πολλές ώρες της μέρας, συνδέεται με τους υφάλους, με τις αλυσίδες των μικρονησιακών νησιών των άλλων μελών του Ανθρώπου. Για χρόνια, έγραψα στο Facebook, με μια ελπίδα να υπάρξει κάτι παραπάνω από επικοινωνία; Μια ευκαιρία για συλλογική γραφή και δράση, για την αλλαγή της ελληνικής κοινωνίας, προς το αξιοκρατικό, ισόνομο, ευαίσθητο και δίκαιο. Ίσως αυτό, στις τυχαίες λεπτομέρειες, να συμβαίνει, όχι όμως στη μεγάλη εικόνα; Εκεί, παρά τις σταθερές νησίδες προκοπής, με κόπο και μεράκι, υπάρχει ακόμη ο ωκεανός της αλλαγής της εσωτερικής δομής μας ως ανθρώπων. Αυτής, που προϋποθέτει μια αθώα, σχεδόν εφηβική, όμως παράτολμη, αναδίφηση και ενίοτε περιδίνηση, της εσωτερικής και εξωτερικής πραγματικότητας; Διότι πέρα από όσα δημιουργούμε, για τον εαυτό μας και το σύνολο, είμαστε και όσα δημιουργούμε με τους άλλους. Ανάδυση, Κατάδυση, κολύμπι στα βαθιά ή στα κύματα, στις ακτές ή στα όνειρα, είναι λοιπόν αυτό το ιστολόγιο.