Γράφοντας δίπλα στη θάλασσα - Writing near the sea

  Όλα είναι ζήτημα ορισμού: Αν ορίσουμε τον άνθρωπο ως σύνολο δεξιοτήτων, που κάποιες στιγμές αξιολογούνται, μπορεί να καταλήξουμε σε αυτό το συμπέρασμα: Ότι υπάρχουν ανισότητες. Αυτό ισχύει και εάν θέσουμε το ζήτημα των ευκαιριών ή ακόμη και εάν θεωρήσουμε ένα συνδυασμό ευκαιριών και δεξιοτήτων. Αν όμως δούμε τον άνθρωπο από την πλευρά των αισθημάτων, μάλλον από την πλευρά του βιώματος του Άλλου, του να βιώνουμε τον άλλον;  Τότε, το σύστημα αναφοράς μας αλλάζει και αυτό μπορεί να το πει κανείς ειδικά για την αγάπη προς τον άλλον: Καθώς, δεν υπάρχει φυσική ανισότητα στην αγάπη, μιας και η αγάπη δεν έχει μέτρο, τιμή και ταξονιμήσιμες ιδιότητες, δεν μπορεί καν να τεθεί αυτό το ερώτημα. Τη ζωή άλλωστε, πρώτα από όλα την ονειρευόμαστε: Και η αγάπη, είναι κατεξοχήν μια ποιότητα που χωράει σε κάθε όνειρο, που δίνει μια πληρότητα σε κάθε όνειρο: Καθώς, μέρος του ονείρου, είναι η υπέρβαση του μετρήσιμου. 

Έχω ένα δώμα, που κοιτάει στη θάλασσα.  Κάπου σε ένα λόφο στη Χαλκιδική, τις νύχτες με άνεμο  μακριά ακούγεται το πέλαγος, σαν να έρχεται ως την είσοδο του εξοχικού. Εδώ, γυρίζεις στο όνειρο, στη διαχρονία των γεγονότων. Κάποτε οι ριπές του ανέμου, φτάνουν μέσα από τα τεράστια πεύκα που απλώνονται λίγο πιο πέρα, αναστατώνουν τα χαρτιά μέσα από τις σίτες και τα ωραία ανοιχτά παλιά παράθυρα. Όταν αρχίσω πάλι να πηγαίνω το χειμώνα, θα χρειαστεί ξανά ένα μικρό θερμαντικό, αφού ζεστάνουμε το σπίτι για να φύγει η υγρασία. Διαφορετικά, θα τυλιχτώ με το βαρύ επανωφόρι του πατέρα μου, που το θυμάμαι χρόνια τώρα ή με μια μικρή κουβέρτα, που από παιδί μου άρεσε να ρίχνω πάνω μου ακόμη κι όταν έβγαινα να περπατήσω, ηλιόφωτα απογεύματα του Δεκεμβρίου ή του Φεβρουαρίου. Θυμάμαι τότε τη μητέρα μου, δέκα με δεκαπέντε χρόνια νεότερη από την ηλικία της πάντα, εκείνο το "κορίτσι" ακόμη του πατέρα μου, να έρχεται μαζί μου να μυρίσει τα λουλούδια που ήρθαν με τα χέρια της. Έτσι είναι και η ζωή έν...

  Σκέψεις για την Ανατολική μας κληρονομιά. Ένας από τους λόγους που το χριστιανικό κήρυγμα είναι μοναδικό στην ιστορία των θρησκειών, είναι ότι παρέχει ένα κλειδί για την επίλυση του βασικού προβλήματος το οποίο διαλύει τους ανθρώπινους πολιτισμούς μέσα από τη στασιμότητα: όσο περνούν τα χρόνια, οι άνθρωποι όλο και περισσότερο αποκτούν την αίσθηση μιας αυτοδίκαιης ιδιοκτησίας των επιτευγμάτων του πολιτισμού και μία ανάγκη να αυξήσουν μέσω της κοινωνικής αναγνώρισης. Έτσι κατευθύνουν τις προσπάθειές τους στο να αποκτήσουν κύρος μέσα στην κοινωνία και στο να έχουν πρόσβαση εύκολα στα αγαθά της και όχι στο να ανανεώσουν την κοινωνία με νέες ιδέες και να ζήσουν τις ζωές τους χωρίς την ανάγκη του κύρους αλλά με την ανάγκη της δημιουργικότητας. Φυσικά δεν περιμένει κάποιος από ανθρώπους που εργάζονται σκληρά όλη τη μέρα να κάθονται και να κάνουν δημόσιο διάλογο από το πρωί μέχρι το βράδυ. Θα περίμενε όμως κανείς πολύ μεγαλύτερη ανεξαρτησία γνώμης για παράδειγμα από τους γιατρούς αυτής τ...