Υπάρχει φυσική ανισότητα μεταξύ των ανθρώπων;

 


Όλα είναι ζήτημα ορισμού: Αν ορίσουμε τον άνθρωπο ως σύνολο δεξιοτήτων, που κάποιες στιγμές αξιολογούνται, μπορεί να καταλήξουμε σε αυτό το συμπέρασμα: Ότι υπάρχουν ανισότητες. Αυτό ισχύει και εάν θέσουμε το ζήτημα των ευκαιριών ή ακόμη και εάν θεωρήσουμε ένα συνδυασμό ευκαιριών και δεξιοτήτων. Αν όμως δούμε τον άνθρωπο από την πλευρά των αισθημάτων, μάλλον από την πλευρά του βιώματος του Άλλου, του να βιώνουμε τον άλλον; 

Τότε, το σύστημα αναφοράς μας αλλάζει και αυτό μπορεί να το πει κανείς ειδικά για την αγάπη προς τον άλλον: Καθώς, δεν υπάρχει φυσική ανισότητα στην αγάπη, μιας και η αγάπη δεν έχει μέτρο, τιμή και ταξονιμήσιμες ιδιότητες, δεν μπορεί καν να τεθεί αυτό το ερώτημα. Τη ζωή άλλωστε, πρώτα από όλα την ονειρευόμαστε: Και η αγάπη, είναι κατεξοχήν μια ποιότητα που χωράει σε κάθε όνειρο, που δίνει μια πληρότητα σε κάθε όνειρο: Καθώς, μέρος του ονείρου, είναι η υπέρβαση του μετρήσιμου. 

Σχόλια

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Το ελληνικό πρόβλημα και η λύση του.

Εικόνα
  Ακόμη και στην απόλαυση, ο ελληνικός λαός δίνει μία αίγλη μοιρολατρείας. Δεν υπάρχει σχεδόν ούτε ένας Έλληνας, που να μην έχει μεγαλώσει με κάποια γιαγιά και με κάποια μητέρα, με κάποιον πατέρα και με κάποιον παππού, με κάποια θεία ή με κάποιον θείο, θα του μιλήσουν για το εφήμερο της ζωής και της ευτυχίας. Κληρονομιά αιώνων αβεβαιότητας και αγώνων κατά της δυστυχίας.  Σε αυτά, δεν υπήρξε ένα διαρκές, δυναμικό σύστημα απάντησης, όπως ήταν ο βαθύς δυτικός πολιτισμός στη Δύση (όπου ίδια η θρησκεία δίνει στον άνθρωπο το ρόλο της αποστολής), στον Ιούδαισμό (όπου συμβαίνει κάτι ανάλογο), στις ανατολικές χώρες αργότερα, που πέρασαν έστω από τον πειθαρχικό, γειωμένο κομμουνισμό (ο οποίος ως μετα- θρησκευτική, δυτική ιδεολογία, ενσάρκωσε την ιδέα της αποστολής με πρακτικό/ πρακτικό υλικό τρόπο).  Ο λόγος για τον οποίο ο ελληνισμός πάσχει, είναι ότι, ειδικά πλέον από την ώρα που εκπλήρωσε την αποστολή του εθνικού οράματος, γύρω στα 1922, αγωνίζεται να ανακαλύψει αποστολή. Αυτό φ...
Διαβάστε περισσότερα

Υπάρχει χώρος για έναν ελληνικό δρόμο;

Εικόνα
  Κοιτάζω τα διάσπαρτα επιτεύγματα που ακόμη γίνονται στη χώρα. Όχι ως αξιολογητής, ως ένας παρατηρητής του γεγονός ότι ακόμη συμβαίνουν και συμβαίνουν εδώ. Στην επιστήμη,στην αρχιτεκτονική, στη μουσική, στο σινεμά. Ως αφετηρίες ιδεών ή ως ωρίμανση. Εδώ, στη Μεσόγειο. Και αναρωτιέμαι αν ήδη αποτελούν κοινότητα, με συνείδηση, πέρα από την αναγνώριση ενός οικοσυστήματος με ανάγκες, δικές του έστω. Υπάρχει λοιπόν χώρος για έναν (υβριδισμένο  με τον κόσμο) ελληνικό δρόμο στην έρευνα και στην πνευματική δημιουργία και ίσως αργότερα, στην κοινωνική πορεία; Η εικόνα προέρχεται από τροποποίηση με ΑΙ και τεχνική τύπου Ghibli, της κλασικής ασπρόμαυρηςφωτογραφίας του Franz List, πριν τον Β' Παγκόσμια Πόλεμο, από το Σουνιο.
Διαβάστε περισσότερα

Απατηλό ή Αποκεκαλυμμένο Καλοκαίρι

 Αυτό τον καιρό στη σκέψη μου υπάρχει υπόρρητα ένα αίσθημα απώλειας και ματαιότητας. Όχι κατάθλιψης, μα μίας ελληνικής αποτυχίας που αποκαλύφθηκε αργά για να προλάβουμε τις συνέπειες της. Αν και ήταν μία αποτυχία που μελαγχολικά την βλέπαμε προδιαγεγραμμένη, όσοι συνδέσαμε την παραμονή μας εδώ με μία ελπίδα για συμμετοχή σε μία κοινή βελτίωση στο μέλλον.. Αυτό είναι ένα παράδοξο αντιφατικό στοιχείο προς τον κόσμο που απέναντι φωτογραφίζει το ηλιοβασίλεμα ενώ πια έχει μπει το καλοκαίρι.  Είναι σε αντίφαση τόσο με τις προγνώσεις καταστροφής των αριστερών στοχαστών και αρθογράφων, αν και ο όρος στοχαστής είναι κάπως καταχρηστικός σήμερα στην Ελλάδα, όσο και με την γραφική αισιοδοξία των τελευταίων οπαδών του τρέχοντος νεοελληνικού φιλελευθερισμού. Αντίφαση διότι η μελαγχολία υπάρχει εδώ και 40 χρόνια και δεν περίμενε τις οιμωγες των αντιπάλων του συστήματος από αριστερά και δεξιά. Οι ίδιες οι οιμωγές, που αναπαράγουν μονόπλευρα στερεότυπα της μίας ή της άλλης πλευράς για την πραγ...
Διαβάστε περισσότερα