Το δωμάτιο που κοιτά στη θάλασσα

Έχω ένα δώμα, που κοιτάει στη θάλασσα. 

Κάπου σε ένα λόφο στη Χαλκιδική, τις νύχτες με άνεμο  μακριά ακούγεται το πέλαγος, σαν να έρχεται ως την είσοδο του εξοχικού. Εδώ, γυρίζεις στο όνειρο, στη διαχρονία των γεγονότων. Κάποτε οι ριπές του ανέμου, φτάνουν μέσα από τα τεράστια πεύκα που απλώνονται λίγο πιο πέρα, αναστατώνουν τα χαρτιά μέσα από τις σίτες και τα ωραία ανοιχτά παλιά παράθυρα. Όταν αρχίσω πάλι να πηγαίνω το χειμώνα, θα χρειαστεί ξανά ένα μικρό θερμαντικό, αφού ζεστάνουμε το σπίτι για να φύγει η υγρασία. Διαφορετικά, θα τυλιχτώ με το βαρύ επανωφόρι του πατέρα μου, που το θυμάμαι χρόνια τώρα ή με μια μικρή κουβέρτα, που από παιδί μου άρεσε να ρίχνω πάνω μου ακόμη κι όταν έβγαινα να περπατήσω, ηλιόφωτα απογεύματα του Δεκεμβρίου ή του Φεβρουαρίου. Θυμάμαι τότε τη μητέρα μου, δέκα με δεκαπέντε χρόνια νεότερη από την ηλικία της πάντα, εκείνο το "κορίτσι" ακόμη του πατέρα μου, να έρχεται μαζί μου να μυρίσει τα λουλούδια που ήρθαν με τα χέρια της. Έτσι είναι και η ζωή ένα δώμα, που απέκτησες σαν ήσουνα παιδί, που αγάπησες και εκεί ανέβηκες νέος πια, να δεις κι εσύ μια άλλη θάλασσα απέναντι. Εκείνο το δωμάτιο το εκτεθειμένο στον αέρα, όλα τα έπιπλα που πάλιωσαν και να ομόρφυναν, τα βάζα με τα κολλημένα τους κοχύλια, οι πίνακες που πάνε πια πενήντα χρόνια που έγιναν σε μια άλλη Ελλάδα, πριν εσύ ακόμη γεννηθείς, εκεί, όπου διάβασες για τους αρχαίους οικισμούς στη Σαντορίνη, για τα προϊστορικά αγγεία που μικρά πανομοιότυπα έφερες στο σπίτι σου, ίχνη από όσα αύριο, με το καλό, για εκείνα θα διηγείσαι και θα γράψεις στο παιδί σου. Η ζωή, με λίγους μόνο όρους, που κι εκείνοι γίνονται κοσμήματα της μνήμης, ο άνεμος, το κρύο που μπορεί να μπει για λίγο στο δωμάτιο, όμως όλα, διαλύονται στο γέλιο και στο φως.