Η καλοσύνη όπως αναδύεται και έχει τόπο, στην καθημέραν γαλήνη.

Υπήρξαν φορές που σταμάτησα στη ζωή μου, επειδή ένα λεπτό διάφανο τσιγαρόχαρτο φόβων που εύκολα πια τους αναγνωρίζω και διαγιγνώσκω και σκέψεων με χώρισε από τη συνέχεια της ζωής: Κάποιες, όταν σε μια κρίσιμη στιγμή όπου ξεπέρασα αυτό το λεπτό, πρωτεϊκό τείχος,  που αγκυρώνεται σαν ιός στην έμπνευση,

νόμισα ότι το θαύμα της απλής, αποφορτισμένης, πρακτικής, διεκπεραιούμενης, καθημέραν ζωής, της ζωής των καθαρών εμπνέύσεων αλλά και της συνεχούς πράξης, θα με κρατούσε μακριά από τις αξίες μου. Ο εαυτός μας όμως, δεν έχει μόνο μια εκδήλωση: Κάθε καλή πράξη, υπάρχει πάντα σε εκείνη τη διαυγή γαλήνη όπου θα μισοκοιμηθούμε με λίγο φως, λίγο άνεμο, στην καταπράσινη φύση, ίσως κι απέναντι από τη θάλασσα.