Ιατρικές συλλογικότητες και η μετέωρη επιστημονική σκέψη στην Ελλάδα.

Αυτό το κείμενο γράφεται λίγες μέρες μετά τις πρώτες εκλογές των Ιατρικών Συλλόγων χωρίς μέτρα κατά της πανδημίας, τις πρώτες στην ουσία "μετά την πανδημία" και εκ των πραγμάτων θα είναι σύντομο. Ο λόγος είναι πως το προφανές θέμα του κειμένου, απουσιάζει από τις συζητήσεις των συλλόγων εκτός αν θίγονται συγκεκριμένα συμφέροντα (π.χ. ανταγωνισμός από άλλους κλάδους του επιστητού για την ίδια πελατεία, όπως στην περίπτωση των ψυχολόγων με τους ψυχιάτρους ή στην περίπτωση αποσαφήνισης των ορίων ασκήσεως της κλινικής πρακτικής, π.χ. κατά την αντιπαράθεση με τους πρακτικούς της ομοιοπαθητικής). Άρα, ένα κείμενο μπορεί να είναι μόνον μια αρχή - και αφορά σε όλες τις ιατρικές συλλογικότητες της χώρας. 

Σε μια ανεπτυγμένη χώρα λοιπόν, φέτος, οι παρατάξεις των γιατρών Κυβέρνησης και Αντιπολίτευσης, θα είχαν πολύ δυσκολότερο εκλογικό αγώνα και πιθανώς να είχαν υπάρξει ριζικές ανατροπές, εάν το επιστημονικό κύρος του κλάδου αποτελούσε μείζον διακύβευμα. Εξηγώ, επιστημονικά όσο και πρακτικά, το γιατί:

Στις εκλογές των γιατρών, είχαμε να επιλέξουμε εκπροσώπους και στη βάση της άσκησης της Επιστήμης, αν θεωρούμε ότι έχουμε επιστημονικούς και όχι εμπορικούς ή απλά συνδικαλιστικούς συλλόγους (αν και υπάρχουν εμπορικοί σύλλογοι διεθνώς, όπου το επιστημονικό (τους) ζήτημα τίθεται με σοβαρότητα, διότι είναι ζήτημα επιβίωσης για τον κλάδο τους, αντίθετα σε εμάς ο κλάδος επιβιώνει διότι ασθενείς υπάρχουν πάντα). Με λίγες λοιπόν εξαιρέσεις σοβαρών προσώπων που αναγκαστικά έμειναν σε μια παράταξη, φτάσαμε να επιλέγουμε μεταξύ:

Αυτών (ΝΔ) που όφειλαν επιστημονικά να είναι δημόσια κριτικοί απέναντι α. στη δήλωση ότι [διασωληνωμένος στο διάδρομο και να σε βλέπει μια νοσηλεύτρια όποτε προλάβει, είναι το ίδιο με το να είσαι διασωληνωμένος μέσα στη ΜΕΘ[ και β. στην αλλαγή του τρόπου μέτρησης όταν "ξέφυγε" από το επίσημο αφήγημα ο αριθμός των νεκρών από την πανδημία, από το κράτος "μέσω επιτροπής", κάτι που γίνεται μόνο σε αυταρχικά καθεστώτα (δηλαδή είχαμε, με κρατική παρέμβαση, αλλαγή ενός επιστημονικού συστήματος μέτρησης πράγματος που είναι το Α και το Ω στην Επιστήμη)

και μεταξύ αυτών (αντιπολίτευση) που ήταν ενάντιοι α. στην αναστολή των ανεμβολίαστων υγειονομικών, ενώ είναι γνωστό ότι η μετάδοση αυξάνεται από το ανεμβολίαστο προσωπικό ή

β. (ειδικά ο ΣΥΡΙΖΑ) άργησαν πολύ, επιστημονικά πάρα πολύ, να σταθούν ξεκάθαρα στις εξαιρετικά επικίνδυνες και απολύτως αβάσιμες αιτιάσεις Πολάκη για τα εμβόλια.

Η Ιατρική, στα ανεπτυγμένα κράτη, είναι η κορωνίδα των Επιστημών, όχι για την καθαυτό ερευνητική πολυπλοκότητά της μόνον αλλά κυρίως διότι το αντικείμενό της είναι η Ζωή. Δεν υπάρχει ανοχή σε χρόνιες κατασπαταλήσεις πόρων (οι οποίες αποτέλεσαν ως 30% του εθνικού χρέους κατά την κατάρρευση του 2009), ούτε σε άνευ τέλους πρακτικές κομματικών και οικογενειακών ή άλλων ημετέρων διορισμών στα ιατρικά ΑΕΙ, με λίγες ποιοτικές εξαιρέσεις ανθρώπων για να συντηρείται το σύστημα και ελάχιστες εξαιρέσεις ικανών, αναγνωρισμένων ήδη από τις σχετικά ανεπηρέαστες ακαδημαϊκές οντότητες στο εξωτερικό, μονάδων μιας ιατρικής ή πολιτικής οικογένειας. Η άσκησή της (και ηθική της) λοιπόν διαφυλάσσεται από τα συλλογικά όργανα, όχι μόνον ως προϋπόθεση για την αρτιότητα κατά την επιστημονική ανάλυση, αλλά ειδικά ως προσφορά απέναντι στην κοινωνία- διότι τα λάθη στην ιατρική και η απουσία κονδυλίων, δεν οδηγούν μόνο σε λάθος δημοσιεύσεις, αλλά σε απώλειες υγείας και ζωής, ακόμη και παιδιών. Ο καθένας, συνεπώς, καλείται να συγκριθεί με αυτό το μέτρο.

Ας σημειώσουμε επίσης, ότι στην Ελλάδα οι γιατροί είναι ο μόνος ανεξάρτητος οικονομικά επιστημονικός κλάδος: Δεν εξαρτάται από κρατικά κονδύλια για την επιβίωσή του, ενώ σε γενικές γραμμές κάθε γιατρός μπορεί κάπου να βρει δουλειά. Δεν έχει λοιπόν τους περιορισμούς του ακαδημαϊκού βιολόγου ή ερευνητή, που θα μείνει με ένα χαμηλό μισθό χωρίς ερευνητικά και θα πρέπει να αναζητά προγράμματα στο εξωτερικό, ούτε του μηχανικού που η εταιρεία του θα έχει "προβλήματα" κατά τις αναθέσεις. Άρα, στην πραγματικότητα, είναι καθήκον των γιατρών να μιλήσουν και για εκείνους, τους επιζώντες της κρίσης, που κρατούν ακόμη τις βιολογικές επιστήμες στην Ελλάδα, μέσα σε μύριες δυσκολίες.

ΥΓ: Επειδή η συμμετοχή όλων στα κοινά προωθείται δια του παραδείγματος, ειδικά φέτος, σοβαροί λόγοι δεν επέτρεψαν να επαναλάβω μια ανεξάρτητη υποψηφιότητα άλλης περιόδου. Καλώς εχόντων των πραγμάτων, ίσως, μαζί με άλλους, αυτό να γίνει σε δυο χρόνια. Αλλά, είναι σφάλμα να δίνουμε προτεραιότητα σε πρόσωπα, όταν δεν αλλάζει η νοοτροπία. Και η νοοτροπία δεν αλλάζει περιμένοντας από τον Χ ή τον Ψ, αλλά με την δημόσια έκφραση της γνώμης μας και με τη συμμετοχή μας, χωρίς να περιμένουμε τι θα κάνουν οι άλλοι για εμάς σε έναν κόσμο όπου ελάχιστοι θα μας σκεφτούν εάν δεν δηλώσουμε την παρουσία μας.