Βαδίζει η Ελλάδα έναν αυταρχικό δρόμο λόγω των υποκλοπών;

Όχι ακόμη, όμως ... Αυτό το οποίο θα περιγράψω είναι ένα γενικό σχήμα. Ας φανταστούμε ότι αποδίδει το περίγραμμα ενός δέντρου. Το δέντρο αυτό δεν έχει ακόμα μεγαλώσει- για να μεγαλώσει πρέπει να ποτιστεί από για αρκετό καιρό, από πολλά χέρια. Προς το παρόν, αυτό που έχει γίνει είναι ότι σκόπιμα έπεσε ή από λάθος ξέφυγε ο σπόρος, σε ένα εξαιρετικά έφορος σημείο του εδάφους και σε εποχή με πολλές βροχές. Το έδαφος είναι η απουσία των θεσμών και οι πολλές βροχές είναι οι εντάσεις έξω και μέσα στην Ελλάδα. Χρειάζονται βεβαίως και πολλά χέρια. 

Χρειάζονται όλοι όσοι φοβούνται ο ένας τον άλλον να αρχίσουν να ψάχνουν για αντίμετρα, που θα είναι και αυτά παρακολούθηση της ζωής. Για την ώρα λοιπόν, ο σπόρος έχει πέσει υπάρχουν πάρα πολλές πιθανότητες να βλαστήσει και αρκετές πιθανότητες να φτιαχτεί ένα δέντρο που δεν θα μπορεί να κοπεί. Στο χέρι μας είναι το τι θα κάνουμε. Μπορούμε ίσως να περιμένουμε μήνες, αλλά δεν μπορούμε να περιμένουμε χρόνια και πρέπει να ξέρουμε επίσης ότι χρειάζεται σοβαρότητα. Αυτά τα γράφω γιατί συνήθως στην Ελλάδα τα προβλήματα τα αφήνουμε να εξελιχθούν. Είναι μία άτυπη μορφή μοιρολατρίας, η οποία δεν έχει επισημανθεί ως τέτοια αλλά στην πραγματικότητα είναι αυτό και μόνο και διατηρεί τη χώρα σε μία νοοτροπία δύο αιώνες πριν από σήμερα. 

Επομένως αυτή τη στιγμή δεν έχουμε ένα αυταρχικό κράτος - στην καθημερινή ζωή. Έχει πέσει όμως ο σπόρος στα κρίσιμα σημεία της πολιτικής μας ζωής, πού είναι οι άνθρωποι τους οποίους επιλέγουμε και των οποίων η παρακολούθηση έχει μεγαλύτερη σημασία από την παρακολούθηση του ενός ή του άλλου πολίτη.. Ακόμη και ο καλύτερος άνθρωπος είναι δύσκολο να αντισταθεί αν τον πάρεις και του πεις "ξέρω τι έλεγες τότε" ή "έχω κάτι που σε ενδιαφέρει πάρα πολύ τώρα που ο αντίπαλος σου σε κατέστρεψε άδικα". 

Άλλωστε, το κράτος δεν χρειάζεται ποτέ να είναι αυταρχικό "για μένα",  μάλιστα υπάρχουν και κατεξοχήν αυταρχικά καθεστώτα που επιτρέπουν ένα βαθμό ατομικής διαμαρτυρίας, όπως για παράδειγμα κατά περιόδους ήταν το Ιράν, γιατί η "δική μου γνώμη", καλή, κακή σωστή η λαθεμένη, δεν μπορεί να επηρεάσει ένα εκατομμύριο ψηφοφόρους και είναι ζήτημα αν τη διαβάζουν για τους περισσότερους στο διαδίκτυο πάνω από 100 άνθρωποι, (από τους πάρα πολλούς είναι αλήθεια φίλους πολλών προφίλ). 

Ελπίζουμε απλά ότι οι άνθρωποι που διαβάζουν, είναι άνθρωποι που θέτουν ενδιαφέρουσες ερωτήσεις και κάνουν ακόμη πιο ενδιαφέρουσες παρατηρήσεις. Με αφορμή λοιπόν την ενδιαφέρουσα συζήτηση των ημερών, όχι το κράτος αυτό δεν είναι αυταρχικό "για μένα", στο επίπεδο του "να λέω τη γνώμη μου" που δεν επηρεάζει κανέναν. Η πολιτική πείρα όμως, είναι ότι όχι μόνο το κράτος (και για αυτό δεν είναι ένα μεμονωμένο φαινόμενο, είναι όμως ένα κομβικό σημείο επιδείνωσης της κατάστασης αυτά που έγιναν), αλλά όλη η νοοτροπία της κοινωνίας, αρχίζει να γίνεται διαφορετική όσο μπαίνεις βαθύτερα στην πολιτική: οι άνθρωποι γίνονται ολοένα και πιο αδίστακτοι και η ζωή σου όλο και περισσότερα αντικείμενα σχολιασμού. 

Είναι λοιπόν καθήκον μας να θέσουμε όρια κι αν δεν το κάνουμε, ας μην αναρωτιόμαστε τι θα συμβαίνει σε 10 ή 15 χρόνια, όπως αναρωτιόνταν τόσοι πολλοί ξαφνικά "γιατί συνέβησαν όλα αυτά το 2009" και "που νομίζαμε ότι με το 30% του Εθνικού χρέους να προέρχεται από υπερτιμολογήσεις στο εθνικό σύστημα υγείας, παρόλα αυτά άντεχε και ο τομέας της υγείας και το κράτος".

Το ζήτημα είναι ότι αν φτάσουμε στο σημείο να υποκλέπτουν ο ένας τις συνομιλίες του άλλου και να τις βγάζουν διάφοροι σε πλειστηριασμό, το οργανωμένο έγκλημα διεισδύσει ακόμη περισσότερο στην πολιτική με όλες τις συνέπειες που θα έχει και αυτό για τη χώρα.

Ακόμη λοιπόν και αν υπάρχει ανοχή και κατανόηση για τους επόμενους μήνες μέχρι τις τουρκικές εκλογές, πρέπει όχι μόνο να υπάρξει ένα παράδειγμα τιμωρίας, και δεν μιλάω φυσικά για κανέναν κατώτερο υπάλληλο ή κανέναν ... σεκιουριτά και ακριβώς οι άνθρωποι οι οποίοι είναι θύματα αυτής της παρακολούθησης να αναλάβουν τη διαλεύκανση της κατάστασης.

Έτσι υπάρχει ελπίδα η χώρα να μην βρεθεί με τα απόκρυφα των πολιτικών της προσώπων σε πλειστηριασμό ή να τα ακούν κάποια στιγμή στα κεντρικά της υπηρεσίας πληροφοριών της Τουρκίας. Φυσικά η προειδοποίηση μπορεί να υποτιμηθεί. Είμαι σχεδόν βέβαιος ότι θα υποτιμηθεί. Δεν θα είναι η πρώτη φορά. Διαβάζοντας Οικονομικό Ταχυδρόμο και παρατηρώντας τα μακροπρόθεσμα μεγέθη και διαβάζοντας τον Κονδύλη, υπήρχαν έφηβοι το 1990 οι οποίοι διέβλεπαν την οικονομική καταστροφή στη μία ή στην άλλη εκδοχή της και επέλεξαν αναλόγως στο δρόμο τους.

Η αλήθεια είναι ένας μοναχικός δρόμος, σε κοινωνίες που έχουν συνηθίσει να βάζουν τα προβλήματα κάτω από το χαλάκι.