Το πολιτικό αδιέξοδο της Ελλάδας ΙΙ - Μακροπρόθεσμες σκέψεις και λύσεις

Ως υστερόγραφο,

στο αμέσως προηγούμενο κείμενο ("Το πολιτικό αδιέξοδο της Ελλάδας Ι") το όποιο έχω αποφασίσει ότι θα είναι το τελευταίο πολιτικό μέχρι τις εκλογές, θα γράψω ότι -στην πραγματικότητα- και οι τρεις πολιτικοί αρχηγοί ως πρόσωπα, δεν φαίνεται (ως τώρα) να είναι σε θέση να βοηθήσουν στη λύση κάποιων από τα εξαιρετικά πολύπλοκα προβλήματα της χώρας. Προβλήματα μπροστά στα οποία ακόμη και άνθρωποι εγνωσμένης ικανότητας στέκονται με δέος και προβληματισμό και χωρίς δηλώσεις. Είναι άλλωστε και η εύκολη δικαιολογία για το πολιτικό σύστημα και τη μέση τάξη της χώρας, το ότι αφού μεγάλες χώρες αντιμετωπίζουν μεγάλα προβλήματα τι ακριβώς περιμένουμε να κάνουμε εμείς; Βέβαια υπάρχουν και μικρές χώρες όπως η Σλοβενία που μας έχουν αφήσει πίσω τους εδώ και πολύ καιρό κάτι που καθιστά την προηγούμενη μηδενιστική δήλωση μια υπεκφυγή, ενός μέρους του λαού που δεν έχει συνηθίσει να αναλαμβάνει (πολιτικές) ευθύνες .

Από εκεί και πέρα, η χώρα υπνοβατεί (πολιτικά), μέσα σε μια ιδιότυπη ψυχική κατάσταση. Ο μισός πληθυσμός είναι εμποτισμένος με την πεποίθηση (την οποία καλλιεργούν βαθύτατα διεφθαρμένες ομάδες που ελέγχουν τα μέσα ενημέρωσης), ότι ζει στον καλύτερο δυνατό κόσμο, ακόμη κι όταν τα σημεία της κοινωνικής κατάρρευσης είναι έκδηλα μπροστά του. Ακόμη περισσότερο, πολλοί αναγνωρίζουν την ευθραυστότητα του συστήματος, για αυτό προτιμούν κυβερνήσεις με υποκλοπές και κοινωνική αδικία, που όμως τους προσφέρουν στην ψευδαίσθηση, την καταπραϋντική ψευδαίσθηση, μιας προσωρινής ευστάθειας παρά τα τεράστια ρήγματα που δημιουργούν.

Ένα άλλο ένα τρίτο περίπου του πληθυσμού, σαν καθρέφτης του προηγούμενου ενός τρίτου, αυτοί δηλαδή που ψηφίζουν περίπου κεντροαριστερά, έχουν συσπειρωθεί γύρω από δύο εξαιρετικά τρωτές και χωρίς μεγάλο βάθος (στο χρόνο) πολιτικές οντότητες, τον ΣΥΡΙΖΑ και το Κίνημα Αλλαγής, τις οποίες θεωρούν ως την ελάχιστη κακή εναλλακτική, σε σχέση με την κυβέρνηση, με το πλεονέκτημα επίσης ότι δεν έχουν κάποιο μύθο υπέρ ενός αρχηγού, αλλά έχουν το δικό τους μύθο "απέναντι στη Δεξιά". Να υπογραμμίσω ότι έχει καλλιεργηθεί και ένα "εναντιο στην Αριστερά" σύνδρομο, το οποίο προϋπήρχε βέβαια από τον Εμφύλιο Πόλεμο, του οποίου την μετενσάρκωση, ως μυθική λύτρωση, φέρει -με βάση τον κατασκευασμένο κόσμο των μέσων ενημέρωσης- ο κ. πρωθυπουργός της χώρας.

Τέλος υπάρχει ακόμα ένα τρίτο του πληθυσμού βυθισμένο, σε έσχατη φτώχεια και αδιέξοδ.ο το οποίο συνήθως δεν θα πάει να ψηφίσει. Αυτό το ποσοστό θα κρίνει τις εκλογές. Όποιος μπορέσει να δώσει απαντήσεις στις ανάγκες αυτών των ανθρώπων, θα κερδίσει και θα διατηρήσει την πολιτική ηγεμονία αρκεί να είναι συνεπής στις υποσχέσεις του.

Από εκεί και πέρα τώρα, τα πραγματικά και μεγάλα προβλήματα της χώρας δεν πρόκειται να λυθούν τουλάχιστον για τα επόμενα 20 χρόνια. Είναι τέτοια η έλλειψη πολιτικού προσωπικού στις νεότερες γενιές και τέτοιος ο βαθμός άρνησης της ελληνικής κοινωνίας να δεχτεί αλλαγές, που το καλύτερο το οποίο μπορεί να συμβεί είναι η επιβίωση της υπάρχουσας κατάστασης. Μπορεί να υπάρξουν μικρές αλλαγές στα Πανεπιστήμια, μπορεί να υπάρξουν μικρές αλλαγές στο Κράτος, μπορεί να γίνει λίγο πιο γρήγορο και αποτελεσματικό το σχολείο, αλλά οι ουσιαστικές οικονομικές κοινωνικές και πολιτικές σχέσεις στη χώρα δεν θα αλλάξουν, εκτός αν υπάρξουν συνδυασμοί γεγονότων οι οποίοι να οδηγήσουν στο αντίθετο. Να υπενθυμίσω ότι όσο κι αν κάποιοι ονειροπολούν, καμιά Εθνική Νίκη και καμιά Εθνική καταστροφή δεν θα αλλάξει από μόνη της τις οικονομικές, παραγωγικές και κοινωνικές τάσεις μιας κοινωνίας και μάλιστα στην Αυγή μιας εντελώς Νέας τεχνολογικής εποχής, όπου όλο και λιγότεροι θα μπορούν να βρουν εργασία.

Αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να τα παρατήσουμε και κατά τη γνώμη μου η μοναδική λύση είναι ακριβώς να ανοιχτούμε όσο το δυνατόν περισσότερο στην πολιτική σε όλα τα επίπεδα οργάνωσης της κοινωνίας. Ξεκινώντας από τους χώρους εργασίας και τους επαγγελματικούς μας συλλόγους και ψηφίζοντας ως πολίτες τους κατά τεκμήριο καλύτερους υποψηφίους ανεξαρτήτως κόμματος στις διάφορες εκλογές.

Ίσως μάλιστα τελικά η καλύτερη και μοναδική λύση με νόημα και όχι απλή τυχαιότητα για την χώρα μας, να είναι αυτή η επιλογή και η εξάπλωση της σε όσο το δυνατόν περισσότερα μέλη της κοινωνίας και σε όσο το δυνατόν περισσότερους πολίτες που θεωρούν τώρα τη ζωή τους χαμένη.