Σκέψεις για τις εκλογές δυο μέρες πρίν ή ακόμη στην παρακαμπτήριο από τα πραγματικά προβλήματα.

 

Δυο μέρες ακόμη, θα μπορούσε να σημαίνει δυο ακόμη περαστικές ημέρες.
Αλλά και δυο μέρες με κάποια σημασία, καθώς μεθαύριο ψηφίζουμε. Στόχος αυτού του κειμένου είναι να θίξει ένα καίριο ζήτημα της πολιτικής: ότι είναι επιβεβλημένο ηθικό καθήκον και κατεπείγουσα πρακτική ανάγκη, να θίγουμε, νήνεμα, τα μεγάλα προβλήματα και το κύμα του μέλλοντος που υψώνεται προς όλους μας.

Πολύ πιο σημαντικό από το αποτέλεσμα, μάλλον σχετικό με το αποτέλεσμα, είναι πως όποιος κι αν πρωτεύσει, το 65% των υπολοίπων θα νιώθει πως έχει χάσει ή ότι τελικά όλα έγιναν για να μην αλλάξει τίποτε. Το 35% θα νιώθει δικαιωμένο, ειδικά τα πλέον φλογερά μέλη του: Με τη βεβαιότητα της αλήθειας τους, της τροπαιούχου σημασίας της επιλογής τους. Έχω δει πολύ φανατισμό αυτά τα χρόνια, όμως ουδέποτε αυτό το σιωπηλό πείσμα, εκατομμυρίων για το δικό τους δίκαιο: Αν ρωτήσεις όμως τι σημαίνουν αυτές οι εκλογές για δέκα χρόνια μετά από σήμερα, για έξι χρόνια, δεν θα λάβεις απάντηση. Κι αυτό, ενώ στην ουσία θα έχει αποφασίσει το 18-20% για όλους τους άλλους και ενώ όσοι ψήφισαν από όλες τις παραγωγικές ηλικίες, τις πιο καλά καταρτισμένες από ποτέ, θα έχουν καταψηφίσει το κυβερνών κόμμα και αντίθετα στους ηλικιωμένους, χάρη στον ελεγχόμενο τύπο (80% του χρόνου ενημέρωσης στην κυβέρνηση και 20% ... αποδόμηση της αντιπολίτευσης, κατά το ΕΣΡ τα ποσοστά), θα έχει νικήσει με πάνω από 20 μονάδες διαφορά. Όμως ακόμη και αυτή η δυσοίωνηη, απελπιστική για τους νέους και τους ψυχικά νέους ασυμμετρία,  υποσημαίνει το πρόβλημα: Αποφάσισα λοιπόν, να γράψω την απάντηση: 

Υπάρχει μια μερίδα πολιτών, που έχει βάσιμους λόγους να θεωρεί ότι μάλλον δεν θα πάθει τίποτε, ούτε δέκα, ούτε σαράντα χρόνια μετά από σήμερα, και δεν μιλώ για τους πολύ πλούσιους, μιλώ για ο,τι μένει από τη μέση τάξη, ριζικά σε άλλη θέση από τους υπόλοιπους πολλούς, και ειδικά για όσους έχουν παγιδευτεί στη χώρα και δεν έχουν που την κεφαλήν κλίναι. Όπως και να πάει η χώρα, εκτός αν υπάρξει μια ξένη κατοχή, οι πιο πλούσιοι και η μέση τάξη, θα νοικιάσουν ένα σπίτι ακόμη, θα έχουν ένα εξοχικό, μια σύνταξη και γνωριμίες σε γιατρούς και άλλους ειδικούς για να ζήσουν οι πιο πολλοί ασφαλείς πάνω από τα 85, η πλειοψηφία με παιδιά, εγγόνια και σχετικά ασφαλές μέλλον. Είναι ένα 10-15% του πληθυσμού της χώρας, το οποίο, επίσης, ψηφίζει διότι ξέρει τι έχει να χάσει και τι μπορεί ακόμη να πάρει- όχι τι πρέπει να αλλάξει (και αυτός είναι και ο όρος με τον οποίο συμμετέχουν όταν το κάνουν) και πως θα υπάρξει μακροπρόθεσμη ισορροπία. Μέρος από αυτό το ποσοστό, δεν θα έχει κανένα πρόβλημα αν το κράτος γίνει αυταρχικό, π.χ. να παρακολουθεί τους "ριζοσπάστες", προκειμένου να μην υπάρξουν "κίνδυνοι" ή αν καούν μερικά παιδιά σε ένα τρένο και η σχετική επιτροπή λογοδοτεί στην ... κατασκευαστική των γραμμών και των συστημάτων των τρένων.. 

Εξίσου, αρκετοί από τους ριζοσπάστες, αργά ή γρήγορα θα μπουν σε αυτό το δρόμο της αντεκδίκησης, που πάντως δεν ξεκίνησαν: Η σχεδόν ουδέτερη αντίδραση όταν τα παιδιά ενός αντίπαλου (ακραίου έστω αντίπαλου και "επικίνδυνα" προσαρμόσιμου και ευφυούς), είδαν να προπηλακίζεται ο πατέρας τους, είναι ένα σημάδι της τοξίκωσης των πάντων..

Οι υπόλοιποι, οι πολλοί, όσοι πεινούν και κυρίως θα πεινάσουν, δεν έχουν χρόνο για να σκεφτούν, καθώς η πλειοψηφία όσων σκέφτονται ή νομίζουν ότι σκέφτονται, ανήκει και αυτή στο 10-15%. Όχι όλοι, αλλά οι πιο πολλοί προβληματισμένοι -και όσο περνούν τα χρόνια, ελαττώνονται σε αριθμό στις νεότερες γενιές, καθώς αυτές ελαττώνονται αριθμητικά, ξενιτεύονται η απλά προσπαθούν να επιβιώσουν. Η χώρα λοιπόν, θα βουλιάξει, καθώς από αυτό το 85% οι μισοί και πάνω δεν θα συμπληρώσουν ασφάλιστρα και σύνταξη και προφανώς το 15% και όσοι θα έχουν να ζήσουν από το 85% θα ψηφίσουν ώστε αυτό το 40, 50, 60% να νοσηλεύεται σε πέμπτης κατηγορίας νοσοκομεία, αλλά να μη θιγούν οι ήδη μικρές συντάξεις και να μην φορολογηθούν τα ήδη μικρά εισοδήματα. Η τεχνολογία, μάλλον θα επιβαρύνει την αγορά εργασίας και ειδικά σε μια χώρα με πολύ κακές επιδόσεις στις θετικές επιστήμες για το 90% του πληθυσμού της.

Αυτό, είναι το μέλλον, άλλωστε το πλέον εκτεθειμένο 40, 50, 60% μάλλον δεν θα ψηφίζει σε πέντε δέκα χρόνια (ήδη εν πολλοίς δεν το κάνει) και δεν θα σπουδάσει τα παιδιά του, καθώς είναι ζήτημα αν, αν έχει παιδιά, θα μπορεί καν να τα ζήσει και να τα μεγαλώσει σε σπίτια με στοιχειώδη ειρήνη, σε ένα βάναυσο και άναρχο αστικό περιβάλλον. Αυτό, είναι το μέλλον της χώρας - και αν το 50% δεν έχει πως να ζήσει, είναι πιθανό, πολύ πιθανό, να προσπαθήσει να αλλάξει την κατάσταση υπέρ του όπως- όπως - και αυτό δεν είναι απαραίτητα η λύση του προβλήματος. Και είναι ευθύνη όλων, ότι κανείς δεν μίλησε για αυτό, ενώ το κύμα φαίνεται να ανεβαίνει: ότι ακόμη μια φορά, μετά δέκα χρόνια κρίσης, ακόμη δεν θίγουμε τα προβλήματα, με λίγες εξαιρέσεις εκεί γύρω στα 2011 και στα 2015. 

Για αυτό, αν κάτι απαιτείται από εδώ και εμπρός, είναι ειλικρίνεια και περισυλλογή και λίγη προσπάθεια από όλους: αν αυτό δεν γίνει, καμία θυσία δεν έχει νόημα και μόνον η γραφίδα και οι καλές προσπάθειες θα μείνουν ίσως για λίγο σε κάποια ιστορία. Για αυτό ξανά, ας κοιτάξει κανείς να διατηρήσει την ηρεμία του και να συνεχίσει να γεύεται καιτη χαρά αυτής της χώρας αντί να βυθίζεται στην απελπισία, για τις ώρες που θα χρειαστεί να προσφέρει, με τη σκέψη και την πράξη του, μαζί. 

Στη διάρκεια της γραφής αυτού του κειμένου, πέρασαν πολλά παιδιά στην άλλη πλευρά στην Αφρική: Το ξέρουμε, υποφέρουμε , ονειρευόμαστε ένα μέλλον ή μια συμπάθεια, ενίοτε βοηθούμε: Ας μην χρειαστεί ποτέ να νιώσουμε έτσι και για τους μισούς γύρω μας, μέσα στον τόπο μας και ας έχουμε υπόψη μας ότι πολλοί κυρίως όσοι έχουν κάθε συμφέρον να διατηρηθεί η αδικία, ήδη ζουν, κάποιοι μάλιστα εδώ και πολλές γενιές οικογενειών της ισχύος, έτσι μέσα στη χώρα. Ας μη γίνουμε απάνθρωποι. 

 Η μόνη διέξοδος σε ατομικό και σε πολιτικό επίπεδο, ειυλέμε την αλήθεια, να πάμε παραπέρα: Φτάνει πια. Όσο για την ψευδαίσθηση ότι το 1950 και το 1960 (με κρίσιμη ξένη βοήθεια, ιδανικές συνθήκες και έναν σχεδιαστή της οικονομίας που τον καταβρόχθισε η λήθη) όλα ήταν καλά, ενώ τότε μπήκαν οι βάσεις των λαθών του 2030, θα γράψω άλλη φορά για την τάση να μην βλέπουμε τον όχι και τόσο αόρατο ελέφαντα των κακών νοοτροπιών στο δωμάτιο. Θα γράψω επίσης για τη διαιώνιση της νοοτροπίας και της μυθολογίας της άρχουσας ομάδας, η οποία στο μεγαλύτερο βαθμό της κατάγεται (κυριολεκτικά βιολογικά και οπωσδήποτε από πλευράς αντιλήψεως), από τους ανθρώπους που υφαρπάζαν (σύμφωνα με τους Αμερικανούς αναλυτές), την ξένη βοήθεια μετά το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο και την έβγαζαν στην Ελβετία, ενώ τα παιδιά της χώρας πέθαιναν και πεινούσαν αγράμματα. Μία μυθολογία μεθυστική, που διατρέχει τη νοοτροπία όχι μόνο των παλαιότερων γενιών αυτής της χώρας, ενίοτε ανθρώπων εξαιρετικών άλλα που δυσκολεύονται να δουν πέρα από το κέλυφος της ατομικής του δημιουργικότητας και επιτυχίας όπως είναι απολύτως ανθρώπινο, αλλά και τη νοοτροπία και την ιδεολογία των επόμενων γενεών που ήρθαν κατόπιν. Αν και όχι των γενεών που έζησαν την κρίση και πλέον αμφιβάλλουν για κάθε μεγάλο αφήγημα. Αφού μπορούμε να γράφουμε αυτά, αφού μπορούμε να λέμε την αλήθεια μέσα στην ιστορία, υπάρχει πάντα ελπίδα και οφείλουμε να τη φροντίζουμε, και αυτήν και τους εαυτούς μας που πρέπει να παραμείνουν σε υγιή ετοιμότητα για να συνεχίσουν προς το μέλλον αυτόν το δρόμο.

Για αυτό, όταν βγει το exit poll, αν και θα ψηφίσω και θα στηρίξω άνθρωπο και φίλους γενικά και θα ελπίσω, θα μείνω για λίγο στην παραλία με το παιδί. Χωρίς κινητό, χωρίς άλλη εικόνα από το πρόσωπό της να κοιτάζει το ηλιοβασίλεμα. Να κοιτάμε τη θάλασσα, που είναι εδώ από πάντα.

Καλή ψήφο όχι απλά αύριο, αλλά και δέκα και είκοσι και τριάντα χρόνια μετά.