Γράφοντας δίπλα στη θάλασσα - Writing near the sea

  Ακόμη και στην απόλαυση, ο ελληνικός λαός δίνει μία αίγλη μοιρολατρείας. Δεν υπάρχει σχεδόν ούτε ένας Έλληνας, που να μην έχει μεγαλώσει με κάποια γιαγιά και με κάποια μητέρα, με κάποιον πατέρα και με κάποιον παππού, με κάποια θεία ή με κάποιον θείο, θα του μιλήσουν για το εφήμερο της ζωής και της ευτυχίας. Κληρονομιά αιώνων αβεβαιότητας και αγώνων κατά της δυστυχίας.  Σε αυτά, δεν υπήρξε ένα διαρκές, δυναμικό σύστημα απάντησης, όπως ήταν ο βαθύς δυτικός πολιτισμός στη Δύση (όπου ίδια η θρησκεία δίνει στον άνθρωπο το ρόλο της αποστολής), στον Ιούδαισμό (όπου συμβαίνει κάτι ανάλογο), στις ανατολικές χώρες αργότερα, που πέρασαν έστω από τον πειθαρχικό, γειωμένο κομμουνισμό (ο οποίος ως μετα- θρησκευτική, δυτική ιδεολογία, ενσάρκωσε την ιδέα της αποστολής με πρακτικό/ πρακτικό υλικό τρόπο).  Ο λόγος για τον οποίο ο ελληνισμός πάσχει, είναι ότι, ειδικά πλέον από την ώρα που εκπλήρωσε την αποστολή του εθνικού οράματος, γύρω στα 1922, αγωνίζεται να ανακαλύψει αποστολή. Αυτό φ...

 Αυτό τον καιρό στη σκέψη μου υπάρχει υπόρρητα ένα αίσθημα απώλειας και ματαιότητας. Όχι κατάθλιψης, μα μίας ελληνικής αποτυχίας που αποκαλύφθηκε αργά για να προλάβουμε τις συνέπειες της. Αν και ήταν μία αποτυχία που μελαγχολικά την βλέπαμε προδιαγεγραμμένη, όσοι συνδέσαμε την παραμονή μας εδώ με μία ελπίδα για συμμετοχή σε μία κοινή βελτίωση στο μέλλον.. Αυτό είναι ένα παράδοξο αντιφατικό στοιχείο προς τον κόσμο που απέναντι φωτογραφίζει το ηλιοβασίλεμα ενώ πια έχει μπει το καλοκαίρι.  Είναι σε αντίφαση τόσο με τις προγνώσεις καταστροφής των αριστερών στοχαστών και αρθογράφων, αν και ο όρος στοχαστής είναι κάπως καταχρηστικός σήμερα στην Ελλάδα, όσο και με την γραφική αισιοδοξία των τελευταίων οπαδών του τρέχοντος νεοελληνικού φιλελευθερισμού. Αντίφαση διότι η μελαγχολία υπάρχει εδώ και 40 χρόνια και δεν περίμενε τις οιμωγες των αντιπάλων του συστήματος από αριστερά και δεξιά. Οι ίδιες οι οιμωγές, που αναπαράγουν μονόπλευρα στερεότυπα της μίας ή της άλλης πλευράς για την πραγ...

  Η θάλασσα, οι ακτές, ο άνεμος. Η θέρμη.  Μας οδηγούν ολοένα και πιο πέρα. Από όσα ήμασταν, από όσα είμαστε ήδη. Από όσα ήδη έχουμε σχηματίσει.  Εκεί, υπάρχει ελευθερία και γαλήνη. Για να κατασταλάξουν όσα αγαπούμε και όσα θέλουμε ή προσπαθούμε να αγαπήσουμε. Από όσα πλησιάζουμε με αισθήματα ακόμη πιο αληθινά, ακόμη πιο αγαπητικά, από την ίδια την αγάπη όπως την ονομάζουμε μέσα από τους περιορισμούς και τα ουσιώδη ή μη όρια μας. Και όλα αυτά μέσα σε ελάχιστο από το χρόνο, του απεριόριστου της θάλασσας το καλοκαίρι.

  Δυο μέρες ακόμη, θα μπορούσε να σημαίνει δυο ακόμη περαστικές ημέρες. Αλλά και δυο μέρες με κάποια σημασία, καθώς μεθαύριο ψηφίζουμε. Στόχος αυτού του κειμένου είναι να θίξει ένα καίριο ζήτημα της πολιτικής: ότι είναι επιβεβλημένο ηθικό καθήκον και κατεπείγουσα πρακτική ανάγκη, να θίγουμε, νήνεμα, τα μεγάλα προβλήματα και το κύμα του μέλλοντος που υψώνεται προς όλους μας. Πολύ πιο σημαντικό από το αποτέλεσμα, μάλλον σχετικό με το αποτέλεσμα, είναι πως όποιος κι αν πρωτεύσει, το 65% των υπολοίπων θα νιώθει πως έχει χάσει ή ότι τελικά όλα έγιναν για να μην αλλάξει τίποτε. Το 35% θα νιώθει δικαιωμένο, ειδικά τα πλέον φλογερά μέλη του: Με τη βεβαιότητα της αλήθειας τους, της τροπαιούχου σημασίας της επιλογής τους. Έχω δει πολύ φανατισμό αυτά τα χρόνια, όμως ουδέποτε αυτό το σιωπηλό πείσμα, εκατομμυρίων για το δικό τους δίκαιο: Αν ρωτήσεις όμως τι σημαίνουν αυτές οι εκλογές για δέκα χρόνια μετά από σήμερα, για έξι χρόνια, δεν θα λάβεις απάντηση. Κι αυτό, ενώ στην ουσία θα έχει αποφασί...

  Η ζωή είναι ένα ταξίδι. Μπορούμε να φανταστούμε τους εαυτούς μας σαν κάποιους που ναυπηγούν ένα πλοίο που θα ταξιδέψει στη θάλασσα. Δεν θα μπορέσουν όλα τα πλοία να φτάσουν στο τέλος, μερικά ίσως να ναυαγήσουν ακόμη και έξω από το λιμάνι. Όμως είμαστε εδώ στην ακτή ναυπηγώντας τα πλοία επειδή άλλοι πριν από εμάς ξεκίνησαν την προσπάθεια και άλλοι ύστερα από εμάς θα συνεχίσουν. Είμαστε μέρος αυτής της συνέχειας και είναι γραμμένο στο DNA μας το να ξέρουμε την αξία της, από την ώρα που θα γυρίσουμε και θα προσπαθήσουμε να κάνουμε πράγματα με την παιδική μας ψυχή. Ακόμη και χωρίς να έχουμε αναπτύξει τη γλώσσα ή τη αναλυτική μας ικανότητα. Αυτός είναι ο μόνος τρόπος να δούμε τον κόσμο με πραγματικά δεδομένα και να μην χάσουμε την αισιοδοξία μας απέναντι στα απρόοπτα της ζωής και συχνά στις τραγωδίες της.  Είναι μάλιστα η γνώση του απροόπτου, η οποία μπορεί να μας κάνει να φτιάξουμε όλο και καλύτερα καράβια - και η ανθρώπινη ιστορία απέδειξε ότι αυτό μπορεί να έχει αποτέλεσμα. Εί...

Ως υστερόγραφο, στο αμέσως προηγούμενο κείμενο ("Το πολιτικό αδιέξοδο της Ελλάδας Ι") το όποιο έχω αποφασίσει ότι θα είναι το τελευταίο πολιτικό μέχρι τις εκλογές, θα γράψω ότι -στην πραγματικότητα- και οι τρεις πολιτικοί αρχηγοί ως πρόσωπα, δεν φαίνεται (ως τώρα) να είναι σε θέση να βοηθήσουν στη λύση κάποιων από τα εξαιρετικά πολύπλοκα προβλήματα της χώρας. Προβλήματα μπροστά στα οποία ακόμη και άνθρωποι εγνωσμένης ικανότητας στέκονται με δέος και προβληματισμό και χωρίς δηλώσεις. Είναι άλλωστε και η εύκολη δικαιολογία για το πολιτικό σύστημα και τη μέση τάξη της χώρας, το ότι αφού μεγάλες χώρες αντιμετωπίζουν μεγάλα προβλήματα τι ακριβώς περιμένουμε να κάνουμε εμείς; Βέβαια υπάρχουν και μικρές χώρες όπως η Σλοβενία που μας έχουν αφήσει πίσω τους εδώ και πολύ καιρό κάτι που καθιστά την προηγούμενη μηδενιστική δήλωση μια υπεκφυγή, ενός μέρους του λαού που δεν έχει συνηθίσει να αναλαμβάνει (πολιτικές) ευθύνες . Από εκεί και πέρα, η χώρα υπνοβατεί (πολιτικά), μέσα σε μια ιδιό...